Ik schreef al vanaf het moment dat ik letters had geleerd.En dat ben ik altijd blijven doen. Het liefst maak ik superspannende boeken en altijd weer komt de magie om de hoek kijken. Maar hoe precies? Dat weet je nooit!
Als ik als kind geen verhalen schreef, van die kleine verhaaltjes in een schrift dat ik van mijn ouders had gekregen, dan speelde ik ze na in mijn hoofd. Vooral ’s avonds, voor het slapengaan. Ikzelf had natuurlijk de hoofdrol. Robin Hood was mijn favoriet. Maar Lady Marian vond ik suf. Nee, ik woonde bij Robin en zijn mannen in het bos van Sherwood en ik kon boogschieten en paardrijden als de beste.
Ooit dacht ik dat dat wel over zou gaan als ik groot werd. Niet dus. Ik ben het blijven doen, tot mijn jongste dochter op komst was. Ik was toen dertig jaar. En daarna ben ik ‘echt’ gaan schrijven. Verhalen voor volwassenen én kinderen.
Een deel van die verhalen speelt zich af in verzonnen werelden. Maar als ik voor kinderen schrijf, gaat het meestal over de ‘echte’ wereld. Het is dan wel eentje waar de magie naar binnen sluipt… En die verhalen vertel ik mezelf nu voor ik ga slapen.
Wie is Christien?
Op 4 januari 1969 in het ziekenhuis van Leeuwarden. Ik was de jongste van zes. Een beetje een nakomertje. Mijn zus is bijna zes jaar ouder dan ik. Maar dat vond ik niet erg. Ik mocht als klein meisje altijd logeren bij mijn grote broers en zussen die al studeerden. Superstoer vond ik dat.
Na de lagere school (eentje in Berlikum en eentje in Noordbergum) ging ik naar het Gymnasium Beyers Naudé in Leeuwarden en daarna studeerde ik geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Eigenlijk wilde ik toen ook al schrijfster worden, maar ik was bang dat dat niet zou lukken. Maar bij geschiedenis moet je ook veel schrijven en ik hield van de verhalen. Vandaar dus.
Ik heb jarenlang drie honden gehad. De blinde Hollandse herder Kyra, de Saarloos wolfhond Chanel én Sim, een Tervuerense herder.
Kyra overleed drie jaar geleden al – ze is maar liefst vijftien jaar geworden. Chanel stierf eind 2018, zij was elf. Ik mis ze behoorlijk. Alleen Sim woont nu nog bij me.
Het goede nieuws: Sim en ik hebben het hartstikke gezellig. En stiekem vindt zij het niet zo erg dat ze nu bij me op de bank mag liggen. En ‘s ochtends glipt ze vaak mijn slaapkamer binnen om me wakker te lebberen.
Dan zijn er nog mijn katten: Nera en Mika. Nera is het lievelingetje van mijn oudste dochter Aske. Als zij thuis is, slaapt ze bij haar, maar anders ligt ze op haar eigen kussen naast het mijne op bed.
Mika is uit een asiel gekomen. Ze zat daar al heel lang, maar ze is supermooi en superlief, dus daar snapte ik niks van. Zodra ik haar zag wist ik het: dit meisje mag bij mij komen.
Wie weet komt ooit de dag dat ik mijn héle boterham verdien met het schrijven van mooie boeken. Maar voorlopig werk ik naast mijn schrijven ook nog als journaliste bij Ukrant, de nieuwswebsite voor de Rijksuniversiteit Groningen.
Heel leuk werk waarbij ik over allemaal dingen kan schrijven die ík leuk vind. De ene keer of zwarte gaten, een andere keer over een professor die helemaal naar Spanje loopt om geld in te zamelen om zieke kinderen te helpen. Plus: ik heb een hele bende gezellige collega’s! Ik heb dus niks te klagen.
Blogs en sites:
Naast mijn boeken houd ik ook nog een weblog bij: Anderwereld.
Als ik mooie fantasyboeken heb gelezen, vertel ik erover op mijn recensieblog: Jeugdfantasy. Daarnaast recenseer ik ook boeken voor de boekensite Hebban Fantasy. Check mijn pagina daar maar eens!
En wil je weten wat ik allemaal voor Ukrant schrijf? Dan kijk je op de www.ukrant.nl
Gelukkig heb ik nog meer te vertellen. In interviews bijvoorbeeld. Die lees je hier!