De vijftienjarige Luca is er helemaal klaar mee. Haar ouders zeuren over schoolprestaties, haar klasgenoten over make-up en de nieuwste apps. En haar vriendin Nina heeft alleen nog oog voor haar vriendje.

Huiswerk, vriendjes, en make-up. Is dat werkelijk alles? Maar dan vindt ze een verloren telefoon op het schoolplein. En als ze opneemt, smeekt een angstige stem om hulp. Vanaf dat moment staat alles op zijn kop.

Luca ontdekt dat duistere wezens uit Schaduw onze wereld bedreigen. Dat een mysterieuze jongen alles op het spel zet om die te beschermen. Maar hij kan het niet alleen…

Uitgeverij De Vier Windstreken (12+) April 2014

*

Recensies

*

Reacties lezers

Stukje lezen?

Natuurlijk wil je een stukje lezen uit Schaduwloper! En daarom heb ik alvast een stukje voor je neergezet! Dit komt uit het tweede hoofdstuk, waarin Mare op zoek gaat naar degene die haar belde op de telefoon die ze op het schoolplein vond…

Ze zette haar voeten op krakende treden. Voelde oud stof dat plakte aan haar handen. Bovenaan een brede gang. Deuren die openstonden en daardoorheen banen grijsgrauw licht. Hierboven had het licht vrij spel en de wind blies door de gebroken ramen. Ze onderzocht de kamers tegenover de trap. Daar had ze de vloer horen kraken. Maar ze zag niets dan openhangende deuren van inbouwkasten.

Creepy, besloot ze. En vooral… léég.

Er was een tweede trap, die nog een verdieping hoger ging, smaller dan de eerste. Langzaam klom ze omhoog en dwaalde door nog een gang en nog meer – kleinere – kamers. Een schuin dak maakte dat ze haar hoofd tussen haar schouders trok uit angst zich te stoten. Maar het was hier net zo leeg als op de eerste verdieping. ‘Klotezooi.’

Op weg naar beneden stampte ze op de houten treden, alsof ze alle nepgeesten in dit snerthuis wilde uitdagen. Hulp nodig? My ass!

Ze sloeg de laatste treden over en landde met een sprongetje op de overloop. En toen, net toen ze haar hand weer op de leuning van de trap naar de hal had gelegd en haar voet al boven de eerste trede zweefde, hoorde ze het weer. Razendsnel draaide ze zich om en in een flits zag ze iets bewegen – absoluut zeker – in de schaduwen van de kamer achter haar. Verdomme.

‘Wie ís daar?’ Luca haalde diep adem om haar hart te laten bedaren en haar stomme handen te laten ophouden met dat stomme getril. Ze hield stil op de drempel van de kamer en gluurde naar binnen. Toen zag ze wat ze eerder had gemist, of liever… Het was er niet geweest, dat wist ze zeker. In de schaduw, rechts van de deur, lag… Iemand.

Halflange donkere haren plakten in vochtige sliertjes tegen een gezicht dat oud en jong tegelijk was. Zijn mond – droge gebarsten lippen – stond een klein beetje open. Zijn ogen waren zwarte, glanzende poelen van… Ze werd gevangen in die ogen. Staarde erin als een konijn in de koplampen van een auto. En daardoor kwam het dat het best lang duurde voor ze zag wat ze meteen had moeten zien. Dat het vocht op zijn grauwe gezicht geen water was, maar koortszweet. De donkere plekken op zijn kleren geen vuil, maar natte, kleverige vlekken van iets dat alleen maar bloed kon zijn. ‘O god,’ mompelde ze. ‘Je bent gewond.’